گاهی دلت می خواهد هول هوکی یک لیوان بزرگ نسکافه ی داغ درست کنی بعد بروی لم بدهی رو مبل راحتی و بعد شروع کنی به حرف زدن و گفتن همه ی آن چیزهایی که در دوران جدید زندگیت دلت می خواسته که بگویی ، همه چیز را بگویی بی هیــــــــــــچ تغییری! تمام شب ها و روزهای تاریکی که به تو چقدر سخت گذشته را تعریف کنی و در لحظاتی که دست هایت از شدت ناراحتی یخ می کنند چنگ بزنی به لیوانت و جرعه جرعه خودت را آرام کنی و گلویت را نرم و روزهای رنگین کمانیت را هم بگویی! بگویی چرا و از چه چیزی انقدر ناراحت و دلگیری که مدام از سر دعوا و پرخاش برمیخیزی! و بعد او آرام آرام نسکافه اش را فرو بدهد و فقط نگاه آرامش را نثارت کند و بی آنکه ناگهان بپرد میان حرفت تا سرزنشت کنم یا تحسینت کند فقط گوش کند و منصفانه ترین و بهترین حرفش را روی قلبت بنشاند. و برای حرفهایی که می شنود ارزش قائل باشد و برایش مهم باشد که چه بر سر تو گذشته و نسبت به گذشته ات و تصمیماتت و احساساتت احترام قائل باشد. یک نفر از جنس خودت با دقدغه هایی شبیه به تو که وقتی گفتی "گریه کردم" بتوانم شانه هایت را که می لرزیدند تجسم کند و سرت را که در میان بالش قایم کرده بودی. کسی که به هیچ قصد و قرضی به پای حرفهایت نشسته و هم درک دارد و هم فهم و تو می توانی خوب روی او حساب کنی نزدیک تر از خواهر. و آنقدر مهربان و منطقی باشد که عصبانیت نکند و از حرف زدن با او پشیمان نشوی حتی ذره ای اندک! و از آن روز به بعد که زیر و بم زندگیت را فهمید حس ناخوشایندی نداشته باشی و بتوانی باز هم توی چشمهایش خیره شوی و دوستی کنی و حرف بزنی! کسی که پشیمانت نکند از اعتمادی که به او دخیل بستی! و بعد آرام باشی و خوشحال از اینکه حرفهایت را زده ای و جواب های خوبی گرفته ای! و از آن روز جانت نفس های سبک و عمیق می کشد...! گاهی حرف ها میشوند مثل یک گونی پر از سنگ ، مدام پشتت می کشیشان و به آدم های دور و برت گاها به اشتباه دانه ای سنگ می دهی اما مشکل اینجاست که کسی باید بارت را سبک کند نه اینکه خودت به کس و ناکس سنگ های زندگیت را بسپاری بی آنکه استحقاق لمس آنها را داشته باشند.... و این منم که شک دارم به اینکه کسی باشد برای شنیدن ناگفته های تو. . . .(عکس حذف شد) پ.ن: بعضی وقتا یکی میاد که کمکت کنه و نجاتت بده (مثلا) ولی نمیدونه که بدترین دشمنی رو در حقت می کنه با حرفهای زیادی عاقلانش و بدتر هولت میدی تو منجلابی که توش گیر کردی! پ.ن: سخته برای کسی که آتش گرفته ؛ توضیح بدی که نباید بدود... پ.ن. آخر: من خوبم. همین.
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه